Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο για μερικές γυναίκες να απεξαρτηθούν από την σχέση αυτή με το παιδί τους και τι γίνεται όταν αυτή τους η στάση αποτελεί ένα αγκάθι για το γάμο σας;;;;
Στο σημερινό άρθρο θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε συνοπτικά μόνο το ένα μέρος αυτής της ερώτησης. Η σχέση μητέρας παιδιού αποτελεί την πρώτη και πιο θεμελιώδη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων. Από αυτή δεν εξαρτάται η σωστή βιολογική ανάπτυξη του παιδιού αλλά και η οικοδόμηση μιας υγιούς προσωπικότητας. Σκοπός της μάνας είναι και πρέπει να είναι η ενίσχυση και η διατήρηση της συναισθηματικής ισορροπίας και της εν γένει ψυχικής υγείας του παιδιού της.
Για να επιτύχει αυτόν τον πολυδιάστατο στόχο μια μάνα αγωνίζεται σκληρά και καθημερινά και αυτό την δένει ακόμα περισσότερο με το παιδί της. Ακριβώς επειδή έχει αγωνιστεί τόσο θεωρεί πως το παιδί της πρέπει να της το ανταποδίδει εφόρου ζωής ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται στην ουσία. Φυσικά δεν είναι όλες οι μαμάδες έτσι. Υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις που αφήνουν το παιδί ελεύθερο να δημιουργήσει την δική του οικογένεια, χωρίς να αισθάνεται δέσμιο της ευγνωμοσύνης προς τη μάνα.
Και για να το γενικεύσουμε λίγο, αυτό τον ρόλο δεν τον παίρνει μόνο η μάνα! Είναι πολλές οι φορές που το παιδί αισθάνεται αιώνια ευγνωμοσύνη και γενικά μια αίσθηση ότι χρωστάει για αυτά που έχει και στον πατέρα ή στον μεγαλύτερο αδερφό που κόπιασαν για την δική του ευτυχία. Αυτή η ενοχική διάσταση που μπορεί να πάρει η ευτυχία και γενικά η ζωή αυτού του αγοριού μπορεί να δημιουργήσει έναν μελλοντικά ανελεύθερο ενήλικα, χωρίς αυτοπεποίθηση, που αρνείται να πάρει πρωτοβουλίες αν δεν τις εγκρίνει η μαμά ή ο μπαμπάς ή γενικά τα σημαντικά πρόσωπα της οικογενείας.
Υπάρχουν θεωρίες που θέλουν τον άνδρα προσκολλημένο περισσότερο στη μαμά παρά στον μπαμπά. Η μητέρα δένεται με το βρέφος της ακόμα από την περίοδο της εγκυμοσύνης. Η έννοια του ενός ατόμου αναιρείται στην έγκυο αφού η μια είναι δύο και όχι ένας. Τα όρια είναι ιδιαίτερα ρευστά και μετά τη γέννα η μάνα δυσκολεύεται να διαχωρίσει τον εαυτό της από το βρέφος της. Αυτή η μεταβατική περίοδος είναι πολύ σημαντική τόσο για τη μητέρα όσο και για το παιδί. Από το 3ο ως το 7ο έτος το αγόρι εξελίσσεται και παραμένει βιολογικά και λειτουργικά εξαρτημένο από την μητέρα του και είναι υποταγμένο στην επιθυμία της. Το μικρό αγόρι αρχίζει να αισθάνεται αγάπη για την μητέρα του και προσπαθώντας να μονιμοποιήσει τη σχέση του με εκείνη ταυτίζεται με τις επιθυμίες της, θεωρώντας τον πατέρα κάτι διαφορετικό από αυτούς που αποτελούν αχώριστο και αναπόσπαστο δίδυμο (οιδιπόδειο σύμπλεγμα).
Όσο πιο ομαλά ο πατέρας εισχωρήσει σ’ αυτή τη σχέση τόσο πιο ήρεμα και χωρίς συναισθηματικές αναταράξεις το δίδυμο θα εξελιχθεί σε σχέση τριών και το αγόρι θα αποκτήσει ενδιαφέρον και θα ταυτιστεί με τον πατέρα, δηλαδή με το φύλο του. Καταλαβαίνετε πως μια τόσο λεπτή διαδικασία σαν αυτή που περιγράψαμε παραπάνω ενέχει πολλούς κινδύνους. Αν δηλαδή η μητέρα δεν απεξαρτηθεί από τον υιό της για να δώσει την θέση της στον πατέρα αναπτύσσεται μια πού εξαρτητική σχέση μεταξύ τους που διαφαίνεται και στην υπόλοιπη ζωή του ενήλικου πλέον παιδιού.
{loadposition banner_con}
Έτσι, μπορούν να εμφανιστούν συμπεριφορές όπως η πεθερά να ανακατεύεται στα προσωπικά του ζεύγους (οικονομικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά και οποιασδήποτε άλλης φύσεως θέματα), ή καμία νύφη δεν είναι αντάξια του υιού της αφού, όλες έχουν κάποιο μειονέκτημα, απλούστατα γιατί ως εξαρτημένες μαμάδες αισθάνονται ότι απειλούνται. Απειλείται η σχέση ζωής και εξάρτησης που τόσα χρόνια έχτιζαν συνειδητά και ασυνείδητα και δεν θέλουν με τίποτα και για κανένα λόγο να την χάσουν. Να λοιπόν ένας λόγος για τον οποίο μπορεί να συμπροφέρονται έτσι αυτές οι πεθερές: δεν είναι άλλος από τον φόβο να μην χάσουν αυτό στο οποίο αφιέρωσαν τη ζωή τους, ζώντας την μέσω αυτής μιας μοναδικής ουσιαστικής και απόλυτα εξαρτητικής σχέσης.
- Τι μπορείτε ως νύφες να κάνετε με αυτές τις πεθερές;;;;;;;;;;;;;; θα συζητηθεί στο επόμενο άρθρο και μπορείτε και εσείς να μιλήσετε για την προσωπική σας εμπειρία στο mail που ακολουθεί.
Για το www.teleiosgamos.gr
Η ψυχολόγος
Μίνου Ο. Θεοδώρα
Η Θεοδώρα Μίνου είναι απόφοιτος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών του Τμήματος Ψυχολογίας. Έχει συμμετάσχει σε ημερίδες και εβδομαδιαία σεμινάρια του κλαδου για να εμπλουτίσει τις γνώσεις της αλλά έχει λάβει μέρος και ως εθελόντρια στο Εργαστήρι-Σύλλογος γονέων, κηδεμόνων και φίλων ΑΜΕΑ. Έχει εργαστεί στα πλαίσια της πρακτικής άσκησης στο Συμβουλευτικό Σταθμό Πετρουπόλεως και στο 414 Σ.Ν.Ε.Ν-Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ειδικών Νοσημάτων Ψυχιατρική Κλινική. Σε περίπτωση που επιθυμείτε να προτείνετε θέματα προς ανάπτυξη επικοινωνήστε στο minou(@)teleiosgamos.gr
